पेब चा किल्ला / विकटगड
नभ मेघांनीं आक्रमिलें । तारांगण सर्वहि झांकुनि गेले ॥
उन्हाने तापलेली, करपलेली आणि वाळून सुकून उभी असलेली झाडं,जेव्हा खुद कन हसतात, वर पाहून मेघांना धन्यवाद देतात तो पण क्षण अनुभवायला एक वेळ असते. हिच ती. नेरळ माथेरान मार्गानी, त्या छोट्या रेल्वे रुळावरून चालत एका खिंडीत पोचता, त्याच खिंडी पलीकडे विकटगडाचे उजवीकडे दर्शन होते. ढगात लपलेला एक निसर्ग रम्य किल्ला म्हणून प्रसिद्ध आहे. मुंबई पुण्याचे हौशी कलाकार इथे खूप बघायला मिळतात. ट्रेक व ट्रिप या दोन्ही गोष्टी साध्य होतात. मस्त पाऊसात भिजायची मजा लुटता येते. तरुण मुलं मुलींचा सुळसुळाट असतो. त्यामुळे आमच्यातल्या काही तरुणांना " काका जपून उतरा, काका मला आधी वर येऊ द्या म्हणजे तुम्हाला जागा होईल" वगरे सूचना ऐकायला लागल्या. त्यावरून पुढे त्या आमच्या मधल्या काकाचे काय झाले असेल याची कल्पना करू शकाल. :-) या वेळी पण ७ जणं जमलो आणि गेलो. या किल्ल्यावर जाण्यासाठी बऱ्याच वाटा आहेत. माथेरान, पेब गाव etc. साधारण इथून १ ते १. १५ तास लागला गडावर पोचायला. सकाळी गर्दी कमी होती. पण परत येत असतांना खूप गर्दी झाली होती.
रुळावरून चालत चालत आपापल्या विचारांच्या दुनियेत हरवून आम्ही सर्व धुक्यात नाहीशे झालो. मधूनच जाग येत होती तेव्हा आवाज देऊन कुठे कोण ते कळत होत. निसर्गात गेलात की शक्ती चा अनुभव येतो, काही लोक त्याला देवाचा किंवा अध्यात्मिक किंवा इतर काही म्हणत असतात. मला तर, मी शोधण्यातच आयुष्य जाणार दिसतंय, काय आहे, कोण आहे, काय करायचं आणि काय नाही. विचारांची ओझी आणि काहीसं Guilt घेऊन थोडा वेळ जातो. पण ते विचार नाहीसे होतात त्या धुक्यासारखेच, एका सूर्यकिरणानी. मग खरं मंथन चालू होते. आणि त्यामध्ये काही क्षण रमायला, इथे यायचे. Sorry जरा जास्तच मनातलं लिहितोय आणि ते सुद्धा काही तरी कवितात्मक. घ्या गोड मानून नाही तर द्या सोडून आपला मराठी माणूस आहे असे म्हणून. उपेंद्र महादेव भक्त आहे आणि त्यामुळे तो तेच ऐकत प्रवास करत असतो. त्यामध्ये तो विलीन झाला असतो. चेतन सुंदर फोटो काढण्यात आणि निसर्गाचं कौतुक करून त्यात निवांत असतो. भूषण आपल्या वेगळ्याच जगात, कदाचित महाराजांच्या काळात गेलेला असतो - तो वर्तमानात नसतोच. एकतर भूतं नाही तर भविष्यात रमलेला असतो. पिंटू आमचा स्वछंदी आहे. एकतर घाबरलेला असतो नाही तर खोड्या काढत लहानमुले करतात तसा सैर वैर करत असतो. शांत नक्कीच नाही. 'पपा - ट्रेक नाव - पुरुजीत पूर्ण वेळ, कामाचे विचार, वकिली, चूक बरोबर, आणि लोकांचे प्रश्न, त्यांच्या व्यथा, कटकटी, आणि भांडणं ऐकण्यात आणि मग सोडवण्यात घालवतो. मधूनच भयंकर आवाज काढून आणि तेच तेच बोलून त्रास देतो. आयुष्यभर चहाच्या तहानेने बुडलेला पण ट्रेकिंग मध्ये मुरलेला खेळाडू आहे. तो असला की मला कुठलीही चिंता नसते. काळजी नसते. शिरीष त्याच्याच विश्वात असतो, कारण त्याला आमच्या विश्वाशी काहीच घेणे देणे नसते. तो ट्रेक साठी येतो आणि ट्रेक करून जातो. मी याला 'break from the routine' वगरे काही म्हणून त्याचे महत्व घालवणार नाही. आमच्यासाठी हेच आहे, आणि हीच आवड आहे. बाकी प्रपंच आहे म्हणून नाही तर सर्व जण असेच कुठे ना कुठे तरी भटकंती करत आयुष्य जगलो असतो, त्यात आयुष्य केलं असतं . नित्या जोशी सारखं, नाही तर अजून काही आमच्या मित्रांसारखे. असो. अजून वेळ गेली नाही.
इतिहास :
या किल्ल्याचे मूळ नाव "पेब" हे नाव पेबी देवीवरून पडले असावे. किल्ल्यावरील गुहेचा शिवाजी महाराजांनी धान्य कोठारांसाठी उपयोग केला होता, असा स्पष्ट ऐतिहासिक संदर्भ पेबच्या किल्ल्याबाबत आढळतो. ref - trekshitiz
तर रुळावरील प्रवास.
खिंडीतून पुढे येऊन उजवीकडे किल्ला आहे. रुळावरून तसेच पुढे जावे. गणपती मंदिराची छोटी कमान आहे. तिथून रस्ता गडावर जायला उतरतो.
छोटे गणपती मंदिर.
पहिली शिडी
वरून दिसणारा कड्यावरचा बाप्पा
प्रबळगड, कलावंतीण दुर्ग, चंदेरी ताहुली डोंगररांगा दिसू शकतात
पहिला दरवाजा म्हणा याला.
दुसऱ्या शिड्या. या आहेत म्हणून वर जाणं सोपं झाला आहे.
बुरुज अजून शाबूत आहेत.
दत्ता मंदिराकडे जाण्याचा रस्ता
पादुका
शिव मंदिर
विकटगडाचा विस्तार तसा मोठा आहे आणि पूर्ण गड पहिला २ तास सहज जातील. गुहे च्या वाटेनी आम्ही आलो नाही पण तरी खाली उतरून गुहेचं दर्शन घेतलं. वर येणारी गर्दी बघता आम्ही तिथून पळ काढायचं ठरवलं. दत्ता मंदिराकडून खाली उतरून गडाला चक्कर मारून परत मठापाशी आलो. तिथे येऊन बघतो तर जत्रा भरली होती.
खूप लोकं अली होती. बिडी मारत काही तर काही आपापल्या girlfriend बरोबर कोपऱ्यात / बुरुजावर ashique करत होते. काही वेडेचाळे नव्हते करत. मजा लुटत होते त्या वातावरणात. एकंदरीत आनंदी दृश्य होतं. बुरुजावर श्री छत्रपती शिवाजी महाराज घोषणा झाली आणि आम्ही निघालो.
.jpeg)
